Σε μια πολιτισμένη χώρα ακόμα κι αν ένας ασθενής δεν μπορεί να γίνει καλά τουλάχιστον δεν πρέπει να υποφέρει. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τους ασθενείς που δεν μπορούν να γίνουν καλά και το πόσο καλά τους προσφέρουμε την λεγόμενη ανακουφιστική φροντίδα είναι το υπέρτατο δείγμα πολιτισμού ενός λαού. Όμως σε αυτό το τεστ πολιτισμού η Ελλάδα σκοράρει κάτω απ’ τη βάση και μένει μετεξεταστέα.
Με την σοκαριστική καταγγελία της καθηγήτριας αναισθησιολογίας και παρηγορητικής φροντίδας Ιωάννας Σιαφάκα να ηχεί ακόμα στα αυτιά μας-πως δηλαδή την ώρα που το Ιατρείο Πόνου στην Καλαμάτα εξυπηρετούσε τους ασθενείς έκλεισε, δημιουργεί ανατριχίλες. Το ιατρείο πόνου είναι το υπέρτατο καταφύγιο των ανθρώπων που υποφέρουν από χρόνιο καταλυτικό πόνο. Το ιατρείο Πόνου στην Καλαμάτα έβαλε λουκέτο, οι ασθενείς έφαγαν δηλαδήπόρτα κι έμειναν ξεκρέμαστοι γιατί την ώρα που λειτουργούσε κανονικά, με ουρά ασφαλισμένων στην πόρτα του να υπομενει καρτερικά, η Δομή έκλεισε επειδή έγινε επίταξη του αναισθησιολόγου προκειμένου να καλύψει κενή θέση αναισθησιολόγων στυ νοσοκομείο για επεμβάσεις.
Συνολικά σε όλο το Νομο Μεσσηνίας που δεν υπάρχει ογκολόγος και συνεπώς τώρα που έγινε επίταξη του αναισθησιολόγου από το Ιατρείο Πόνου δεν υπάρχει κανένας εξειδικευμένος γιατρός να συνταγογραφεί οπιοειδή, για τους 565 ασθενεις με χρόνιο καρκινικό πόνο που έμειναν στον αέρα
Να πονούν και να μην μπορούν να βρουν ανακούφιση!
Σχολιάζοντας το απαράδεκτο γεγονός ο πρόεδρος της Ελληνικής Αντικαρκινικής Εταιρείας Βαγγέλης Φιλόπουλος μίλησε για δύο αργούς θανάτους που του αφήνουν μια πικρή γεύση στο στόμα.
Ο πρώτος αργός θάνατος αφορά την αποδυνάμωση των δημόσιων νοσοκομείων με τους γιατρούς του ΕΣΥ που έφυγαν για συνταξιοδότηση, με τους νέους δεν πάνε για μισθούς ψίχουλα, με τις λίγες προσλήψεις, τις κενές θέσεις να διαιωνίζονται, τις τεράστιες ελλείψεις σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό και ανθρώπινο δυναμικό να συναγωνίζονται η μία την άλλη.
Ο δεύτερος αργός θάνατος αφορά τους έμπειρους γιατρούς σε βαριές ειδικότητες όπως και η δικιά του (ο Βαγγέλης Φιλόπουλος είναι χειρουργός μαστού) που πλησιάζουν στο τέλος μιας καριέρας και φεύγουνε με την πίκρα ότι δεν πρόλαβαν να μεταλαμπαδεύσουν την εμπειρία τους στους νεότερους γιατρούς γιατί με τις ελάχιστες προσλήψεις παρά μόνο επικουρικών γιατρών και με το κύμα του drain brain η εμπειρία τους θα χαθεί.
“Είναι μεγάλη πίκρα ό,τι έμαθες όλα αυτά τα βράδια που ξενύχτησες δίπλα στους ασθενείς, όλες αυτές τις ώρες που στάθηκες δίπλα στα περιστατικά, να μην μπορείς να τα μεταφέρεις σε νεότερους,” λέει ο Βαγγέλης Φιλόπουλος
.jpg)
