Ψηλά στην ατζέντα της κυβέρνησης είναι η υλοποίηση μιας σειράς προνομίων για τους εμβολιασμένους πολίτες που θα έχουν κυρίως σχέση με ένα είδος… πάσου «ελευθέρας» σε μαζικές εκδηλώσεις, όπως οι συναυλίες, και σε κλειστούς χώρους, δηλαδή θέατρα, κινηματογράφους, εστιατόρια κ.τ.λ.
Της ΑΛΕΞΙΑΣ ΣΒΩΛΟΥ
Στα πρότυπα των δύο χωρών το σύστηµα που επεξεργάζεται η κυβέρνηση
Το πλάνο στήνεται στο πρότυπο του γαλλικού μοντέλου, σύμφωνα με τον υπουργό Ψηφιακής Διακυβέρνησης Κυριάκο Πιερρακάκη. Για την εφαρμογή των προνομίων θα πρέπει όλοι αυτοί που θέλουν να εμβολιαστούν, κατ’ αρχάς να μπορούν. Να έχει ανοίξει δηλαδή το σύστημα για όλες τις ηλικίες άνω των 18 ετών με πρόσβαση σε όλα τα εμβόλια – όπως και έγινε.
Πιστοποιητικό
Μια δεύτερη προϋπόθεση με νομοθετικό χαρακτήρα είναι να εξειδικευθούν κάποιες πτυχές του ψηφιακού πιστοποιητικού, το οποίο έχει ήδη ψηφιστεί. Σε ό,τι αφορά το γαλλικό μοντέλο, ο κ. Πιερρακάκης εξηγεί ότι στη Γαλλία το πιστοποιητικό υγείας -το health pass- ισχύει σε συνάξεις άνω των 1.000 ατόμων, όπως είναι για παράδειγμα μια συναυλία ή ένα στάδιο όπου γίνονται αθλητικές διοργανώσεις. Εκεί μπορούν οι κάτοχοί του να το χρησιμοποιήσουν. Αυτή η συζήτηση έχει ανοίξει για όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ και η Ελλάδα που πρωτοστάτησε στη δημιουργία του πράσινου ψηφιακού πιστοποιητικού δεν θα μπορούσε να αποτελέσει εξαίρεση. Μέχρι τώρα, η όποια χρήση του πιστοποιητικού εμβολιασμού είναι για να περνά κανείς τα σύνορα γρηγορότερα, χρησιμοποιώντας μια λωρίδα ταχείας κυκλοφορίας στα ταξίδια, όπως έχει επισημάνει ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός.
Στο δικαίωμα των επιχειρηματιών να επιλέγουν μόνο εμβολιασμένο προσωπικό για εργασία και μόνο εμβολιασμένους πελάτες, που έθεσε στο τραπέζι των διαβουλεύσεων ο υπουργός Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, παίρνει θέση ο Βασίλης Ταρλατζής, ομότιμος καθηγητής Μαιευτικής-Γυναικολογίας και Ανθρώπινης Αναπαραγωγής, που συμμετέχει στις εργασίες του Εργαστηρίου Ιατρικού Δικαίου και Βιοηθικής του ΑΠΘ. Παρότι το Εργαστήριο του ΑΠΘ δεν έχει αποφανθεί επ’ αυτού, κατά την άποψη του κ. Βασίλη Ταρλατζή πρόκειται για ένα εύλογο δικαίωμα των επιχειρηματιών. «Επικρατεί μεγάλος ανορθολογισμός στους ανθρώπους οι οποίοι αρνούνται να εμβολιαστούν και θεωρώ εύλογο το δικαίωμα ενός καταστηματάρχη να διαθέτει μία COVID-free επιχείρηση και να θέλει να τη διατηρήσει έτσι. Γιατί φανταστείτε ότι αν ένας άνθρωπος πάει σε ένα εστιατόριο και εκεί μέσα κολλήσει κορωνοϊό και κινδυνέψει η ζωή του, μπορεί μετά να κινηθεί νομικά απέναντι στον καταστηματάρχη. Να τον μηνύσει για έκθεση σε κίνδυνο, και όχι μόνο. Ο ιδιοκτήτης λοιπόν έχει δικαίωμα να μπορεί να προστατέψει την επιχείρησή του, είτε πρόκειται για θέατρο, κινηματογράφο, εστιατόριο-μπαρ ή χώρο εκδηλώσεων» λέει ο ομότιμος καθηγητής.
Όπως η Ιταλία…
Αν στο ζήτημα των προνομίων ακολουθούμε το γαλλικό μοντέλο, σε ό,τι αφορά το πλάνο για τους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς σε συγκεκριμένες ομάδες βαδίζουμε στα βήματα της Ιταλίας, της μοναδικής ευρωπαϊκής χώρας που καθιέρωσε τον υποχρεωτικό εμβολιασμό για υγειονομικούς και προσωπικό των μονάδων φροντίδας ηλικιωμένων.
Για το ζήτημα του υποχρεωτικού χαρακτήρα του εμβολιασμού σε καθολικό επίπεδο, ο ομότιμος καθηγητής Βασίλης Ταρλατζής εξηγεί ότι το Εργαστήριο Μελέτης Ιατρικού Δικαίου και Βιοηθικής εκφράστηκε ξεκάθαρα ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ισχύσει, γιατί έρχεται σε ευθεία σύγκρουση τόσο με το Ελληνικό Σύνταγμα όσο και με τη Σύμβαση του Οβιέδο για την κατοχύρωση της αυτονομίας του προσώπου, την οποία έχει προσυπογράψει η Ελλάδα. Ωστόσο, για κάποιες ομάδες και για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα θα μπορούσε να ισχύσει υποχρεωτικός εμβολιασμός και συγκεκριμένα σε δύο κατηγορίες εργαζομένων: Στους υγειονομικούς (δηλαδή γιατρούς, νοσηλευτές τραυματιοφορείς, όλους όσοι έρχονται σε επαφή με τον ασθενή σε νοσοκομεία και Δομές Υγείας) καθώς και στους ανθρώπους που εργάζονται σε δομές φροντίδας ηλικιωμένων, ψυχικά νοσούντων και αναπήρων, που αποτελούν ευπαθή άτομα. Έτσι λοιπόν με βάση και τον ισχύοντα νόμο που έχει ψηφίσει η κυβέρνηση θα μπορούσε να απαιτηθεί υποχρεωτικός εμβολιασμός γι’ αυτές τις κατηγορίες των εργαζομένων, καθώς έρχονται σε επαφή με ανθρώπους οι οποίοι είναι εξαιρετικά ευάλωτοι και έχουμε δει στο παρελθόν κατά τη διάρκεια του πρώτου και του δεύτερου κύματος πολλές τραγωδίες να λαμβάνουν χώρα και στο Μπέργκαμο της Ιταλίας αλλά και στην Ελλάδα σε γηροκομεία και αλλού, όπως θυμίζει ο ομότιμος καθηγητής. Επίσης πρέπει να ληφθεί υπόψη ότι στα νοσοκομεία προσέρχονται πολλοί άνθρωποι με άλλα προβλήματα υγείας (καρδιοπάθειες, καρκίνους, τραύματα κ.τ.λ.) που θα μπορούσαν να κολλήσουν κορωνοϊό από κάποιον ανεμβολίαστο εργαζόμενο, ενώ έχουν έρθει να χειρουργηθούν ή να λάβουν μια επιβεβλημένη θεραπεία για τη ζωή τους και την υγεία τους. Γι’ αυτές τις περιπτώσεις μπορούν να υπάρξουν εναλλακτικές λύσεις για όσους δεν θέλουν να εμβολιαστούν, κατά τη γνωμοδότηση του Εργαστηρίου. Μία από αυτές αφορά τη μεταφορά τους σε μία άλλη θέση -σε άλλο πόστο- στο οποίο δεν θα έρχονται σε επαφή με κόσμο, ώστε να μην υπάρξει κίνδυνος για τη δημόσια υγεία. Εάν αυτή η μεταφορά δεν είναι δυνατή, ο εργαζόμενος θα μπορούσε να τεθεί σε καθεστώς αναστολής εργασίας -με αναστολή καταβολής της μισθοδοσίας- για το απαιτούμενο χρονικό διάστημα, μέχρι να ξεπεραστεί ο κίνδυνος για τη Δημόσια Υγεία. Αυτήν την άποψη το Εργαστήριο Μελέτης Ιατρικού Δικαίου και Βιοηθικής δεν την καταθέτει σαν τιμωρητικό μοντέλο, αλλά ως μια προσωρινή λύση ώστε το Δημόσιο να βρει τους πόρους για να προσλάβει εμβολιασμένο προσωπικό.
Όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «ΜΠΑΜ» που κυκλοφορεί
.jpg)
