«Στην Ελλάδα, κατά κανόνα, ο γονιός παιδιού που αντιμετωπίζει πρόβλημα αναπηρίας, δεν θα το εγκαταλείψει ποτέ! Θα παραμείνει για πάντα, μέχρι το θάνατό του, στο πλάι του».
Για τη σχέση γονέων-ανάπηρου παιδιού, μιλά στο healthreportaz.gr η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Αλεξάνδρα Καππάτου, δίνοντας πολύ ενδιαφέρουσες και χρήσιμες απαντήσεις, για μία από τις πιο δυνατές σχέσεις ζωής, που ενδυναμώνεται περισσότερο, όταν το παιδί, δεν έχει μόνο την ανάγκη της αγάπης των γονέων του…
-Τι σημαίνει για έναν γονέα να μεγαλώνει ένα παιδί που αντιμετωπίζει προβλήματα αναπηρίας;
” Τα συναισθήματα του γονιού ποικίλουν. Αισθάνεται απογοήτευση, θλίψη, θυμό και πένθος, περνάει από διάφορες φάσεις μέχρι να αποδεχθεί ότι το πρόβλημα του παιδιού του, θα το συνοδεύει, ενδεχομένως και σε όλη του τη ζωή. Αυτό απαιτεί χρόνο. Ο γονιός πηγαίνει επί χρόνια σε ειδικούς το παιδί του, ελπίζοντας κάθε φορά ότι ο επιστήμονας θα του πει κάτι διαφορετικό. Αλλά υπάρχουν και γονείς που αποδέχονται την πραγματικότητα. Προχωρούν βάσει των θεραπευτικών προγραμμάτων που απαιτούνται για τα παιδιά τους, και κάθε βήμα βελτίωσης για τα παιδιά τους, αποτελεί και για τους ίδιους ένα μεγάλο βήμα».
-Βάσει της εμπειρίας σας, τι υπερισχύει τελικά; Ο γονέας είναι εκείνος που μένει για πάντα, μέχρι το θάνατό του δίπλα στο παιδί του ή παραιτείται και οδηγείται στην επιλογή του Ιδρύματος ή ακόμη και της εγκατάλειψης;
«Συνήθως ο γονέας παραμένει για πάντα, δηλαδή μέχρι να πεθάνει, δίπλα στο παιδί του. Ειδικά στην Ελλάδα, παρατηρούμε ότι ο γονιός μένει δίπλα στο παιδί του, ακόμη κι αν αυτό αντιμετωπίζει πολύ σοβαρές διαταραχές. Βέβαια, κάποιοι γονείς μπορεί να προτιμήσουν τη λύση του Ιδρύματος και συνήθως, όταν παιδί αντιμετωπίζει μεγάλο πρόβλημα.
Αλλά ο κανόνας στη χώρα μας είναι ότι ο γονιός, παραμένει για πάντα δίπλα στο παιδί του που αντιμετωπίζει πρόβλημα αναπηρίας, και παλεύει κι εκείνος μαζί του».
-Έχετε αντιμετωπίσει περιπτώσεις, κατά τις οποίες το ψυχικό σθένος των παιδιών ΑμεΑ είναι μεγαλύτερο απ’ αυτό των γονέων τους;
«Η σχέση γονιού- παιδιού, είναι μία σχέση αλληλεπίδρασης. Πολλές φορές οι γονείς κουράζονται και πτοούνται.
Από την άλλη πλευρά, υπάρχουν γονείς, που όταν το παιδί τους κάνει ένα αναπτυξιακό βήμα, ενθαρρύνονται και συνεχίζουν να προσπαθούν για το βέλτιστο αποτέλεσμα στην υγεία του παιδιού τους. Αλλά κατά κανόνα, οι γονείς είναι αυτοί που πρέπει να βρίσκουν το θάρρος για την αντιμετώπιση της κατάστασης».
-Η σφυρηλάτηση μιας υγιούς προσωπικότητας και η δύναμή ενός παιδιού με αναπηρία, «χτίζεται» κατά κύριο λόγο στο οικογενειακό περιβάλλον;
«Ασφαλώς. Γιατί, όπως προείπα, η σχέση γονιού-παιδιού είναι μία σχέση αλληλεπίδρασης».
-Οι γονείς των ΑμεΑ απευθύνονται στους ειδικούς κυρίως για τη δική τους ψυχολογία ή με το ψυχικό σθένος που τους διακρίνει, απευθύνονται σε εσάς για να περιχαρακώσουν την ψυχολογία του παιδιού τους απέναντι στην κοινωνία;
«Οι γονείς απευθύνονται στους ειδικούς περισσότερο για το παιδί τους , προκειμένου να πετύχουν το καλύτερο για την υγεία του, και σπανιότερα για τον εαυτό τους.
Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να για να το περιχαρακώσουν την ψυχολογία του παιδιού τους απέναντι στην κοινωνία, και αφήνουν πίσω τον εαυτό τους, δηλαδή αναλαμβάνουν μόνοι τους το βάρος της διαχείρισης του εαυτού τους. Ο στόχος της επίσκεψής τους στον ειδικό είναι ένας: να προσφέρουν ό,τι καλύτερο στο παιδί τους».
.jpg)
