Ε.Σ.Α.μεΑ.: 10 χρόνια από την έναρξη υλοποίησης της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία

Στη Διήμερη εκδήλωση με θέμα “Σύγχρονα θέματα του δικαίου απαγόρευσης των διακρίσεων και η Σύμβαση του Ο.Η.Ε. για τα δικαιώματα των ΑμεΑ”, που διοργάνωσε στις 23 – 24 Απριλίου 2018 στη Νομική Σχολή Α.Π.Θ. η έδρα Jean Monnet της Νομικής Σχολής του Α.Π.Θ. “Προστασία των Κοινωνικών Δικαιωμάτων στην ΕΕ και Συγκριτικοί Νομικοί Πολιτισμοί”, το Κέντρο Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Οικονομικού Δικαίου, το Γαλλικό Ινστιτούτο και το RACSE, μίλησε ο πρόεδρος της ΕΣΑμεΑ Ιωάννης Βαρδακαστάνης. Η ομιλία του είχε τίτλο “10 χρόνια μετά την έναρξη υλοποίησης της Σύμβασης του ΟΗΕ για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία: Αξιολόγηση της μέχρι τώρα εφαρμογής της και μελλοντικές προοπτικές στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και Διεθνώς“.

Την ομιλία του κ. Βαρδακαστάνη μπορείτε να την ακούσετε ολόκληρη εδώ:

https://www.youtube.com/watch?v=rSKKsjm8nlk

Συνοπτικά αξίζει να αναφέρουμε ότι ο κ. Βαρδακαστάνης επιχείρησε να αναφέρει την ιστορική διαδρομή για την ψήφιση της Σύμβασης του ΟΗΕ από το έτος σταθμό 1981, Διεθνές Έτος Ατόμων με Αναπηρία, που οδήγησε στο 10ετές πρόγραμμα δράσης του ΟΗΕ για τα άτομα με αναπηρία και τους Πρότυπους Κανόνες για την εξίσωση των ευκαιριών των ατόμων με αναπηρία, μέχρι την ψήφιση της Σύμβασης το 2007. Ενώ μεταξύ άλλων τόνισε ότι δεν  μπορούμε να μιλάμε για πραγματική υλοποίηση της Σύμβασης εάν δεν υπάρχει συγκεκριμένη στρατηγική από την Πολιτεία, εάν η Σύμβαση δεν διδάσκεται στις Νομικές Σχολές, εάν δεν διδάσκεται στους δικαστές, στους δημοσίους υπαλλήλους, εάν δεν παράγονται στελέχη και δεν επιμορφώνονται, εάν τα υπουργεία δεν αναλάβουν τις ευθύνες τους, εάν τα άτομα με αναπηρία δεν πάψουν να είναι αόρατα στις εθνικές στατιστικές.

“Επίσης η Σύμβαση χρειάζεται κινητική δράση, αφού προήλθε και από αυτή. Δεν θα υλοποιηθεί μόνο σε διοικητικό επίπεδο, είναι μια βαθιά πολιτική απόφαση. Το πολιτικό σύστημα ή θα τη βάλει ψηλά στην ατζέντα του ή να πάψει να ομιλεί περί αυτής. Το τέλος της πρώτης δεκαετίας από την ψήφιση της 
Σύμβασης μας βρίσκει σε φάση απώλειας momentum. Ως αναπηρικό κίνημα οφείλουμε να τη χρησιμοποιήσουμε ως Βίβλο δικαιωμάτων, κατά την περίοδο που ελπίζουμε σύντομα η χώρα να εισέλθει στην κανονικότητα, ώστε να ασκήσουν τα άτομα με αναπηρία τα δικαιώματά τους, να πάψουν να βρίσκονται στο έλεος του πολίτικού κοινωνικού και οικογενειακού τους περιβάλλοντος. Να πάψουν να είναι προστατευόμενα μέλη, ώστε να πάψουν να υπάρχουν και οι προστάτες“.