Σαν δημοσιογράφος Υγείας αλλά κυρίως σαν μητέρα, σοκάρομαι και νιώθω ανατριχίλα κάθε φορά που μαθαίνω πως μια παρέα εφήβων επινοούν ένα επικίνδυνο και θανατηφόρο (on line) παιχνίδι για να “διασκεδάσουν” την ανία τους. Και κυρίως σαν μητέρα προβληματίζομαι βαθιά για το πως καταντούν τα παιδιά να κάνουν τέτοια θανατηφόρα σφάλματα. Προβληματίζομαι και ανησυχώ για τις οικόγενειες που μεγαλώνουν αυτά τα παιδιά, για το τεράστιο συναισθηματικό κενό που έχουν μέσα τους, πώς το απέκτησαν και προσπαθούν να το γεμίζουν με τέτοιες ανόητες και ανούσιες πράξεις. Πόση έλλειψη αγάπης, τρυφερότητας, ενδιαφέροντος, ενσυναίσθησης κρύβεται πίσω από ένα έφηβο που προσπαθεί να σκοτωθεί ή να σκοτώσει από ανία;
Η τελευταια άφιξη βλακείας που σκοτώνει στο Tik Tok, το δημοφιλέστερο social media των μαθητών (στην τάξη του γιού μου, παίζει να έχουν όλα τα παιδιά προφίλ) προκαλεί big chill. Πρόκειται για ένα αρρωστημένο challenge, ένα ακόμα αρρωστημένο challenge, που ονομάζεται skull breaker (κρανιοθραύστης) κι εμπνέται από μια επικίνδυνη εκδοχή του τραμπολίνο. Το challenge ζητά από εφήβους να χοροπηδήσουν στον αέρα και στην τελευταία προσγείωση, οι συνολήλικοί τους που συμμετέχουν στο παιχνίδι θανάτου να τους βάλους κάποιο είδος τρικλοποδιάς ώστε να προσγειωθούν άτσαλα με την πλάτη ή με το κεφάλι… Τι να πει κανείς και τι να γράψει επ’ αυτού…
Η υπογράφουσα έχει πολλές φορές αρθρογραφήσει στο παρελθόν κατά του τραμπολίνο! Το οποίο θεωρώ απαράδεκτα επικίνδυνο για σοβαρές μυοσκελετικές και κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και μαζί μου συμφωνεί η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία. Αυτό που με τρομάζει, που με θυμώνει περισσότερο είναι πως οι έφηβοι που τραβούν video με τέτοια challenges και τα κάνουν viral στο διαδίκτυο, ρίχνοντας “δόλωμα” στα παιδιά απανταχού και θετοντας σε κίνδυνο την ζωή τους, οδηγούνται σε αυτές τις αδιανόητες πράξεις από ανία. Από βαρεμάρα, μέχρι θανάτου. Από την ταινία της Αλικής Βουγιουκλάκη και του Δημήτρη Παπαμιχαήλ, “το Δόλωμα”, η έννοια του όρου εδώ έχει αλλάξει πολύ. Πως είναι δυνατόν νέα παιδιά να φτάνουν από βαρεμάρα σε τέτοια κατάσταση; να αγγίζουν τέτοιο πάτο; Να ξεχνούν ή να παραμερίζουν την λογική, που θυμίζουν οι ειδικοί πως αν χοροπηδάς και πέσεις με την πλάτη ή με την κοιλιά ή με το κεφάλι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να χτυπήσεις πολύ, να μείνεις ακόμα και ανάπηρος ή να πεθάνεις. Που είναι η γοητεία σε αυτό;
Σαν δημοσιογράφος Υγείας και σαν μητέρα δεν θα σταματήσω να φωνάζω (στα παιδιά και τους γονείς) “ξυπνήστε”. Σαν δημοσιογραφος Υγείας και σαν μητέρα δεν θα σταματήσω να αναζητώ απαντήσεις και να να ανησυχώ για το μέλλον αυτής της νέας γενιάς και να διερωτώμαι σιωπηλά κάθε στιγμή, “ρε που πάμε, που πάμε”, όπως έλεγε τόσο εύστοχα πολλές δεκαετίες πριν την γέννηση του διαδικτύου, πριν από την δημιουργία των social media ο αξέχαστος Βασίλης Αυλωνίτης στην “Ωραία των Αθηνών”. “Ρε που πάμε, που πάμε?….
.jpg)
