Εγκεφαλικά επεισόδια και εργασιοθεραπεία

Η εργασιοθεραπεία μειώνει σημαντικά τον κίνδυνο επιδείνωσης της κατάστασης των ασθενών μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Ταυτόχρονα βελτιώνει ουσιαστικά το βαθμό της αυτονομίας τους. 

Οι ασθενείς που έχουν υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο και στη συνέχεια συμμετέχουν σε πρόγραμμα αποκατάστασης που περιλαμβάνει εργασιοθεραπεία, μπορούν καλύτερα να φροντίζουν τον εαυτό τους και να διατηρούν διαχρονικά τις ικανότητες που απαιτούνται για αυτό σε σύγκριση με ανάλογους ασθενείς που δεν έχουν επωφεληθεί από εργασιοθεραπεία.

Μεταξύ των θεραπειών που προσφέρονται για την αποκατάσταση και μακροχρόνια φροντίδα των ασθενών με εγκεφαλικό επεισόδιο, πολύ λίγες φαίνεται να έχουν την ίδια σημαντική επίδραση που προσφέρει η εργασιοθεραπεία.

Τα σημαντικά αυτά συμπεράσματα προέκυψαν από ανασκόπηση ερευνών που έγιναν για το ζήτημα. Συγκεκριμένα γιατροί από νοσοκομείο της Σκωτίας μελέτησαν και αξιολόγησαν 10 τυχαιοποιημένες έρευνες που συμπεριέλαβαν 1.348 ασθενείς στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Καναδά και το Χονκ Κόνγκ.

Οι υπηρεσίες αποκατάστασης προσφέρουν διάφορες μορφές φυσιοθεραπείας και εργασιοθεραπείας.

Ο στόχος είναι η ελαχιστοποίηση των αναπηριών που προκύπτουν σε ασθενείς που έχουν υποστεί εγκεφαλικό επεισόδιο, η εκπαίδευση και προσαρμογή των ασθενών στη νέα τους νευρολογική κατάσταση και η εκμάθηση εκ νέου των δεξιοτήτων που έχουν επηρεαστεί λόγω της βλάβης στον εγκέφαλο που προκλήθηκε από το εγκεφαλικό.

Οι εργασιοθεραπευτές μαθαίνουν στους ασθενείς με εγκεφαλικό, να κάνουν τις καθημερινές πράξεις που είναι απαραίτητες για την αυτονομία και διακίνηση όπως το να ετοιμάζουν τα γεύματα τους, να ντύνονται μόνοι τους, να πηγαίνουν στο κρεβάτι και να σηκώνονται μόνοι τους και γενικά να φροντίζουν τον εαυτό τους με όσο το δυνατό μεγαλύτερο βαθμό αυτονομίας.

Οι θετικές επιδράσεις της εργασιοθεραπείας που τεκμηριώθηκαν, βασίζονται στο γεγονός ότι όσο περισσότερο εξασκούνται οι ασθενείς στο να χρησιμοποιούν τις δυνατότητες που έχουν για βελτίωση της αυτονομίας τους, τόσο πιο αποτελεσματικοί γίνονται.

Αποδείχθηκε ότι όσο περισσότερη εργασιοθεραπεία έκαναν, τόσο πιο αυτόνομοι γίνονταν για τη διατροφή, το ντύσιμο, το λούσιμο, την καθαριότητα και τη διακίνηση τους. Αντίθετα σε ασθενείς που δεν επωφελήθηκαν καλών προγραμμάτων αποκατάστασης με εργασιοθεραπεία, δεν παρατηρήθηκε κάτι ανάλογο. Η διάρκεια της εργασιοθεραπείας στους ασθενείς που επωφελήθηκαν, ήταν τουλάχιστον 6 μηνών.

Επίσης η εργασιοθεραπεία, βρέθηκε στις έρευνες αυτές να μειώνει τον κίνδυνο θανάτου των ασθενών και επιδείνωσης των ικανοτήτων που διέθεταν για την προσωπική τους φροντίδα.

Επισημαίνεται ότι υπάρχουν ορισμένες ομάδες ασθενών με εγκεφαλικό που πιθανόν να μην είναι σε θέση να επωφεληθούν όσο άλλοι από την εργασιοθεραπεία. Πρόκειται για παράδειγμα για ασθενείς που έχουν υποστεί τέτοιες νευρολογικές βλάβες που δεν τους επιτρέπουν να επικοινωνούν ικανοποιητικά με το περιβάλλον τους.

Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι σε αυτούς τους ασθενείς δεν πρέπει να προσφέρεται μια θεραπεία που μπορεί να βελτιώνει σημαντικά την κατάσταση τους. Με βάση εξατομικευμένη προσέγγιση που εξαρτάται από την ηλικία του ασθενούς, τις νευρολογικές, γνωστικές, κινητικές και αισθητικές μειονεξίες που έχουν δημιουργηθεί από το εγκεφαλικό, είναι δυνατόν να προσφερθούν προγράμματα εργασιοθεραπείας που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες αυτονομίας και άλλες που προκύπτουν.

Συμπερασματικά θα τονίσουμε τη μεγάλη σημασία που έχει η ορθή, ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των ασθενών που επιβιώνουν μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο τόσο για την οικογένεια τους όσο και για την κοινωνία γενικότερα. Με τα σημερινά στοιχεία, το ένα τρίτο των ασθενών αυτών, δυστυχώς θα παραμείνουν εξαρτώμενοι από άλλους για τις καθημερινές ανάγκες και επιβίωση τους.

Η αποκατάσταση των ασθενών μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, είναι μια δύσκολη, μακροχρόνια διαδικασία.

Οι υπηρεσίες αποκατάστασης που περιλαμβάνουν φυσιοθεραπευτές, εργασιοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, ψυχολόγους, νοσηλευτές, διαιτολόγους και γιατρούς, είναι σε θέση με βάση μακροχρόνια, ολοκληρωμένα προγράμματα που συχνά χρειάζονται εξατομίκευση, να βελτιώνουν το βαθμό αυτονομίας των ασθενών, να μειώνουν τους θανάτους και να απαλύνουν την καταπόνηση των ασθενών και των οικογενειών τους.